Yasamak

Olumsuz bir konuya olumlu baslık attim biliyorum. Yasamla ölüm arasında cok ince bir çizgi vardır ya, ben o sınırın yakınlarında yürüyorum galiba. Yasama sevincim bağlılığım yok. Hayatımda fazla kotu birşey yok ama anlamlı da pek birşey yok! 

Yanı herşeyin anlamını yarattığı etkiyi sonuçlarını iyi-kötü ayırt edebiliyorum yanı aslında nedeni önemli degil ama su ara hic birşey anlamlı gelmiyor. Bir anda derin boşluğa düşebiliyorum. Bir anda hiçbirşeyin önemi kalmıyor. Bununla birlikte bu anlamsızlık hayatimi etkilemiyor, paralelinde yürüyüp gidiyor. 

Hayatımda uçlara hic gitmiyorum oyle bir yerlerde tıkanıp kalıyorum galiba. Bu hafta sonu Bazi duvarları yıktım sanirim gidip belki bilmeden oldu ama surat motoruna bindim yüreğim ağzıma geldi resmen! 

Bütün duvarları yıkmak istiyorum yasamak gerek düşünmeden sanirim. Artık iyi seyler olmalı beni hayata bağlayan seyler. Yoksa tum bütün bu anlamsızlık yasamın ucundan itecek bellide beni.

Seni Korumak İçin

Seni hiçbir dünya telaşına değişmedim ben. Evlerin ve kalabalığın ağırlığını sana üstün tutmadım. Yoksulluğun acısından hafif bilmedim acını.

Yenilen herkesin boğuntusuydu kaybolduğum uzaklık, yüzün her bulutlandığında. Nereye gidersem gideyim seni yürüdüm hep. Sevincini bir barış, bir bayram sabahı gibi taşıdım içimde. Sesine güvendim, gözlerine en çok yakışan o sürekli yaz ikindisine. Gökkuşağının altından geçen çocukların şımarıklığıydı, kâküllerini her araladığımda gövdemdeki ürperti.

Ağzımdaki meneviş sendin insanlara şiirler okurken. Bütün öksüzlerin kederiyle baktım yüzüne, ne zaman geleceği düşündüysem. Bir haksızlığı haykıran herkese senin soluğunu verdim. Bütün hapislerin penceresi yaptım seni. Sonra tuttum kenar mahallelerin yalnızlığını gösterdim, bir özür, bir bağışlanma umuduyla.

Kirpiklerinin ömrüme açtığı yolda yaptım bütün kavgalarımı. Söze inandım, gövdene ondan çok. Dönüp dönüp sana geldikçe anladım özgürlüğün aşk olduğunu. Alışkanlıklara yenilmedim ben, seni bir alışkanlığa dönüştürmek istemedim yalnızca.

Çocuklar dünya karşısında yenik büyüyordu. Babalarından başka doğru bilmeden yaşlanıyordu erkekler. Çarşılar evleri çoktan teslim almıştı. Kızlar şarkısını kimseye söyleyemiyordu. Sokaklardan esen güneş değil, geri çekilme duygusuydu. Annelerin sütünde ışık yoktu.

Kaba adamların kalın sesi örtmüştü ülkeyi. Güzellik, insanların gelecek düşlerinden çoktan çıkmıştı. Kimsenin ortak türküsü yoktu ve kimse türküsünü bir başına söyleyemiyordu. Bir yere gitmeden, gelecek birisini bekliyordu herkes.

Koro halinde susuluyordu ve yalnızca yüksek sesle konuşanlara inanır olmuştu insanlar. İncelik yalnızlığa dönüşe dönüşe bitmişti. Şiddetin coğrafyasında elbette gökyüzü bir lükstü ve ancak yağmur yağınca anımsanıyordu.

Gittiği en büyük uzaklık evinden işi olanlara, ne aşk, ne özgürlük, ne barış anlatılabilirdi. Seni korumak için karşı durdum tüm bunlara. Dünyayı senden geçirerek sevdim. Geri çekilmem yakışmazdı seni sevmeme.

Günlerdir yoksun. Öfkeni bile özledim. Nasıl bir uzaklıktan geleceksin bilemiyorum. Ayrılıktan medet umar oldum. Kaşlarının işaret ettiği yerde duracağım. Kararan gümüşler gibi duracağım. Bir ülkenin acılarına tutunarak özür dileyeceğim.

Işıklı bir korunak arayacağım sesinin kıvrımlarında. ‘Gelmen iyiliktir’ diyeceğim. Yüreğimden başka yanıtım olmayacak. Bir sorudan bir soruya vuracağım seni yine. Dünyanın bütün yağmurları yağacak iki söz arasında. Ellerimi geçmişe mi geleceğe mi koyacağımı şaşıracağım.

Küller altındaki köz için bir yudum soluk isteyeceğim. ‘Aşk iki kişiliktir’ sözünü düşüneceğim uzun uzun. Kalkıp pencereden hayata bakacağım. Alnından öptüğüm yerde ülkemsin, ağzından öptüğüm yerde kadınım, diyeceğim. Bir gülüşünle çıkıp caddeleri dolduracağım.

Ömrümden öteye taşıdığım çocuk… Ya sen bu ülkede doğmasaydın, ya ben aşkı herkes gibi bilseydim.

Şükrü Erbaş 

Arınmak

Birini sevmeyi bırakmak Nasıl birşey bilir misiniz? 

Dokunulamaz, değiştirilemez birşeydir. 

Birini sevmek Nasıl uyuşturucu gibi ise ondan arınmak sonrası Nasıl saçmaladığını farketmektir. 

Sevdiğin herşeyin illüzyon olduğunu anlamak. 

Hepsi Kocaman kandırmaca. 

Zaman'lar boyu alıp tırmanıp en yukarıya koyduğun tüm o seyleri alıp usulca yere bırakmak, sonra arkanı donup gitmek, 

Giderken bir an duraksayıp kaybettiklerine üzülmek. Ama arkana bakmayacak kadar iğreti olmak, 

Geride bıraktığına degil, senden alıp götürdüklerine üzülmek. 

Çünkü bıraktığında sevmeyi bir daha o anlarda yaşadığın hislere gidemeyeceksin, 

Onlar öyle uzaklarda; haksızlığa uğramışlık hissinden oluşan yumru gibi dururlar. 

Artık yok, yoklar.

Geçmişe dönüp baksan da. 

Eve dönüş yolu uzun. 

Ama güvenli.. 

 

Belki yine gelirim

BELKİ YİNE GELİRİM

Dudaklarımı kanatırcasına ısırıyorum günlerdir

Her sözcük dilimin ucunda küfre dönüyor çünkü

Bir gök gürlese bari diyorum, bir sağnak patlasa

Bitse bu sessizlik, bu kirli yapışkanlık bitse

Ama bir tufan az mı gelir yoksa yine de

Yırtılan ve parçalanan bir şeyler olmalı mutlaka

Hiç durmadan yırtılan ve parçalanan bir şeyler.

Oysa ne kadar sakin bu sokaklar ve bu kent

Ne kadar dingin görünüyor bana şimdi gökyüzü

Gidenler nerde kaldılar, özledim gülüşlerini

Bir kenti güzelleştiren yalnız onlardı sanki

Onlardı çocuklara ve aşka ölesiye bağlanan

Kadınları güzelleştiren herhalde onlardı

"Tükürsem cinayet sayılır" diyordu birisi

Tükürsek cinayet sayılıyor artık

Ama nerede kaldılar, özledim gülüşlerini onların

Uzun uzun bakıyorum kıvrılan sokaklara

Tek yaprak bile kıpırdamıyor nedense

Ve tek tek söndürüyor ışıklarını varoşlar

Alnımı kırık bir cama yaslıyorum, kanıyor

Kanımın pıhtılarında güllerin serinliği

Ve fakat bir cellat gibi yetişiyor pusudaki

Dilimin ucunda küfre dönüyor her sözcük

Yaşamak neleri öğretiyor, düşünüyorum

Okuduğum bütün kitaplar paramparça

Çıkıp dolaşıyorum akşamüstleri bir başıma

Bir uçtan bir uca yalnızlıklar oluyor kent

Bulvar kahvelerinin önünden geçiyorum

Sarmaşık aydınlar, arabesk hüzünler

Bir gazete sayfasında sereserpe bir yosma

Sesler gittikçe azalıyor, kuşlar azalıyor

Ve ne zaman yolum düşse vurulduğun yere

Kızgın bir halka oluyor boynumda o sokak

Hüznü yalnız atlarımız duyuyor artık

Biz çoktan unutmuşuz böyle şeyleri

Ama içimde bir sırtlanın dalgın duruşu

Ve dilimin ucunda küfre dönüyor her sözcük

İçimde zaptedilmez bir kırma isteği

Dizginlerini koparan bir at sanki bu

Soluk soluğa kalıyorum her sonbahar

Ve sevgilim ne zaman hoşgörülü olsa

Bir yolculuk düşüyor aklıma, gidiyorum

Bütün gençliğim böylece geçip gitti işte

Ama hala bir şeyler var vazgeçemediğim

Hangi duvar yıkılmaz sorular doğruysa

Bir gün gelirsek hangi kent güzelleşmez

Şiirlerim bir dostun vurulduğu yerde yakıldı

Geri almıyorum külleri yangınlar çıksın diye

Devriyeler çıkart şimdi, bütün ışıklarını söndür

Sorduğum hiçbir soruyu geri almıyorum ey sokak

Ve dilimin ucunda küfre dönüyor her sözcük

Dudaklarımı kanatırcasına ısırıyorum günlerdir

Bir gök gürlese bari diyorum bir sağnak patlasa

Bitse bu kirli ve yapışkan sessizlik, hiç gitmesem

Oysa ne kadar sakin sokaklar, bu kent ve bütün yeryüzü

İpince bir su gibi sızıyorum gecenin tenha göğüne

Sessizce çekip gidiyorum şimdi, sessiz ve kimliksiz

Belki yine gelirim, sesime ses veren olursa bir gün...

Ahmet TELLİ

http://www.youtube.com/watch?v=MJCztSPiwis

Çıkamadılar!

sahte hayatından bir kere daha sıyrıl,, 

Bütün alışkanlıklarını bir kenara bırak, 

Anlayacaksın yalnız ve yardımsız da yaşanabiliyor..

Daha tanıyacağın çok şey var  her adımda biraz daha öğreneceksin 

karşılaşacağın her zorlukta yanında ben olacağımı göreceksin.. 

Geçeceğin her yolda beni yanında bulacaksın, daha önce görmediğin her yerde ben yanıbaşında olacağım 

göz açıp kapanmada bir öpücük sonrası birlikte bulacağız yanıtları 

Bırak artık tüm korkularını bir kenara 

Karanlıkların derinlerine benzeme sakın

renksiz bir hayalete de benzeme 

çünkü hayatın öyle güzel bir tablo ki senin içine gizlenmiş 

Birlikte çıkaracağız onu aydınlığa.. 

Değilse ne ?

Buna aşk denmez

Belki bir üşüme nöbeti, sıcaklık arama Arzusu.. 

Belki bir donma ani..

Aşk denilemez, aşk karşılık bulmalı 

Kimbilir

"Belkide bu dünya başka bir gezegenin cehennemidir."

Sabah

Bahar'dan kaçmış bir gün 

Subat iste şubatın sonları 

Şubatının soğuğu 

Dışarı aydınlık dışarı karanlık 

İçim karanlık içim karanlık 

Kum dolmuş ruhumun gözlerine 

Görmüyor sonrasını 

Kehanetlerim kesilmiş

Mütevazı bir vazgeçmiştik var 

Orda bi yerlerde yaşamadığım hayatlarım

Bazen koş gel bana yasa beni diyor

Bazen bir daha kırılmamak icin vazgeçiyor benden 

Bir cumartesi.

Bir soguk bira, es dost biraraya gelme gunu 

Karanlik perdeleri aralama günü 

Ama diyor ki birşey; 

Vazgeç ! 

Savaşma artık hayatla yasamaya çalışmakla!

Sen kaybedensin.

Sen mutluluklarla bezenmiş bir kahrolussun. 

Hız

“Kısacası, hızın değere dönüştüğü bir dünyada, devasa bir hız topu halinde, korkunç bir gürültüyle hep birlikte yuvarlanıp duruyoruz. Hayatımızı hayal edilemeyecek kadar kolaylaştıran tuşların, butonların ve düğmelerin sayısı arttıkça, metrekareye düşen insan sıcaklığı da giderek azalıyor tabii ve artık insanoğlu öteki insanların varlığından uzaklaşıp sadece kendi hızıyla arkadaş oluyor.”

Yalnızlıklar

Neresinden bakılırsa bakılsın,
her cümlede bir çift göz vardır
ve her noktada bir insan.

O insan ki, bakar bize ve ötemize;
ve o insan ki, giyindiği zamanın gerisinden sorar
hep kaygılanır, duraksar ve sessizdir.

Ve geldim demenin bir sessizliği varsa,
öpüşelim demenin,
sen hâlâ gitmiyor musun demenin
ya da ölmek istemenin bir sessizliği varsa,
kelimeleri de vardır sessizliğin
duruşun kelimeleri vardır;
bakışın kelimeleri vardır;
bakışın, uzanışın,
gülüşün…

Ama, yalnızlığın kelimeleri yoktur.
O, bütün kelimelerden oluşmuş bir kelimedir

The lopster

The lopster 

Filmi izledikten sonra bu dizeleri düşündüm: 

"hayatta yalnız kalmanın esas olduğunu hala kabul edemiyor Muş'um nuz?

bütün yakınlaşmalar, bütün birleşmeler yalancıdır.

insanlar ancak muayyen bir hadde kadar birbirlerine sokulabilirler,

üst tarafını uydururlar; ve günün birinde hatalarını anlayınca, yeislerinden herşeyi bırakıp kaçarlar."

farklı kurgulanmış filmdi diyebilirim filmle ilgili hic önyargı sempati vs olmadan izlemeye başladım, ilk baslarda da anlamadım uzun bir sure.. sistem eleştirisi var evet diğer sistem karşıtı filmler sistem eleştirisini, yapıyı anlatmak üzerinden yapıyorlar sanki ama iste filmin bendeki farkı kurgunun daha çok kişi üzerinden işlenmiş olmasi.. toplumsal kuralların kisiler üzerine yarattığı baskı sembolik bicimde anlatılırken toplumsal normların dışında kalanların kendi normlarını yaratıp yeni yasaklar ve cezalar getirmesinin eleştirisi de başarılıydı. ötekileştirilenlerin kendi norm ve yasaklarını yaratma eleştirisi bende, özgürlük hareketleri içinde de bir parça norm yaratma ve yasaklama eğiliminin olduğunu düşündürttü. 

Aklım nerde ?

Aklım nerde ?  

Zaman'ın göreceliği, 

hayallerin çekiciliği yanında ürkütücülüğü.. 

Filmlerin görsellerin karmaşası 

Unutulmaya yüz tutan düşünce balonları.. 

Adlarımız sıfatlarımızın hatta zamirlerimizin yersizliği, yurtsuzluğu.. 

Rüyaların, kabusların verdiği kozmik düşüşler... 

Yetersizliğim, yetiştiremediklerim.. 

Umut

Kafka, "Dava" da, teslimiyetçi ve edilgin umudu betimlemiştir. 

Bir adam cennete (Yasaya) açılan kapının önüne gelir ve kapıcıdan içeri girme izni ister. Kapıcı, şu an için izin veremeyeceğini söyler. Yasa’ya giden yola açılan kapı aslında ardına dek açıktır, ama adam giriş izni alıncaya dek beklemenin daha iyi olacağına karar verir. Ve oturur, beklemeye başlar; günlerce ve yıllarca bekler. Tekrar tekrar içeri girme izni ister, ama bütün bu uzun yıllar boyunca durup dinlenmeksizin kapıcıyı inceler; kürk yakasındaki bitleri bile yakından tanıyacak hale gelir. Giderek yaşlanır; ölmek üzeredir. 

İlk kez şu soruyu sorar: “Nasıl oluyorda bütün bu yıllar boyunca benden başka kimse girmek istemedi bu kapıdan?” 

Kapıcı, “Senden başka hiç kimse giremezdi ki bu kapıdan” diye yanıtlar onu. 

“Çünkü yalnız ve yalnız senin içindi. Şimdi artık kapayacağım.”

Adam artık anlamayacak kadar yaşlıydı, genç olsaydı da anlamayacaktı belki. Bürokratların dediği dediktir; hayır dendiğine göre içeri giremez. 

Bu edilgin, bekleyen umuttan biraz daha fazlası olsaydı onda içeri girmiş olacaktı ve bürokratları umursamama yürekliliği, onu parıltılı saraya götürecek olan özgürleştirici edim olacaktı. 

Çoğu insan Kafka’nın ihtiyarına benzer. Umut ederler ama yüreklerinin sesini, itkisini dinleme ve ona göre davranma yetisinden yoksundurlar; bürokratlar onlara yeşil ışık yakmadığı sürece beklerler de beklerler.

Beklemek üzerine

Beklemenin, beklenilenin heyecanı, acısı, sabırsızlığı anlatılır mı ? 

Gerçekten hangi kelime karşılar bu duyguyu.. ? 

Kalbinde oluşan küçük ısırıkları Nasıl geçirebilirsin ? 

Beklemek öyledir ki

Her an biraz daha artar yoğunluğun 

O ana yaklaşmak geçirmez, 

Çoğaltır..

Çok olursun, artarsın.. 

Yine zamanın göreceliliği Karşında durur.. 

Heyecan artar tırmanır..

Arşa çıkar... 

Beklemek beklenti ile ilintili ise bir de.. 

Karşıt düşünceler çarpışırlar, 

Yenişemez.. 

Gelgitlerle geçer bin dakikalık bir dakikalar.. 

Beklemek alır içindeki parçaları, koparır, yerlerde sürükler. 

Sonra birden sever seni okşar tüm sevecenliği ile.. 

Ve sonra yeniden tokatlar..